Woorden door Patrick Laprell - Foto's door Mike Vlietstra
Wanneer bent je voor het laatst van huis gegaan zonder een route te plannen? We zijn gewend om altijd te navigeren met google maps, smartphones of GPS-computers. Zelfs dagelijkse ritten worden gepland en bijgehouden. Wat gebeurt er als je daarmee stopt? Gewoon gaat rijden? Kom je dan in het donker terecht? Of vind je een nieuw avontuur door je routine te verliezen?
We vragen je om met ons mee te doen en een avontuur te beginnen vlak voor je deur. Vijf van ons hebben het al gedaan. Wij delen hun verhaal met jou. En we zouden het te gek vinden als je jouw verhalen met ons deelt!
Dit is een verhaal over vijf vrienden die samen fietsen. Hoe gewoon dit ook klinkt - het was misschien wel ons grootste avontuur in 2020. Het doel was om binnen drie dagen van Basel naar Stuttgart te fietsen. Geen plan, geen digitale navigatie - alleen een kaart en een kompas om ons in de juiste richting te sturen. Omdat we een fiets nodig hadden die alle terreinen aankon en klaar was om te bikepacken, namen we de nieuwe ATLAS.
Is winnen echt de belangrijkste drijfveer in het wielrennen?
Voordat we onze gravelfietsen pakten stelden we onszelf één belangrijke vraag: Is winnen echt de belangrijkste drijfveer in het wielrennen? We hebben geleerd dat we er altijd naar moeten streven de beste te zijn, dat we fietsen om sterker te worden. Dat we een strikt trainingsplan moeten volgen en dat anderen verslaan het enige bewijs is dat we slagen.
Maar wat gebeurt er als we dit allemaal achter ons laten?
Verandert het onze manier van fietsen? Kunnen we nog steeds genieten van het proces? Of maakt het het misschien zelfs beter? Misschien leren we zelfs wel iets over het leven zelf.
Dat was de basis van ons experiment: Onszelf laten zien dat er zoveel goede redenen zijn om geen plan te hebben. Niet weten wat er komt - waar je gaat rijden, waar je gaat slapen of waar je gaat eten. Zou het ons zelfs een gevoel van vrijheid kunnen geven?
We bepakten onze fietsen met tenten, voedsel, water en al het andere wat we nodig zouden kunnen hebben voor de doortocht van het Zwarte Woud in oktober. We boekten een treinkaartje naar Basel en rolden na aankomst het station uit. Het duurde niet lang voordat we doorhadden dat we naar het noorden moesten. We zochten onze weg uit de stad het bos in, waar we een eenvoudig principe volgden. We stelden een democratische stemprocedure in op kruispunten. Een absolute meerderheid besliste voor links of rechts.
Natuurlijk leidde deze strategie ons niet altijd over de gemakkelijkste paden, en voegde het zeker wat extra klimmetjes en lusjes toe. Maar over het geheel genomen was het de enige manier om er zeker van te zijn dat we met elke pedaalslag dichter bij Stuttgart zouden komen.
Tijdens de rit werden voortgang en afstanden minder belangrijk. We fietsten op en neer, praatten met elkaar en genoten van alles wat op ons pad kwam. We maakten ons geen zorgen meer over wat er zou komen en begonnen meer in het nu te leven. Dit was het moment waarop we ons een beetje vrijer begonnen te voelen dan op gewone ritten. Vrij van verwachtingen over onze rit en over onze prestaties.
We brachten onze eerste nacht door op ongeveer 1000 m boven de zeespiegel na een hele dag fietsen, met een bepakking van in totaal ongeveer 20 kg. We hadden het geluk aan onze zijde en vonden een mooie hut in het Zwarte Woud. Het was er niet alleen warmer, maar het bood ook beschutting tegen de zware regen 's nachts.
Na een luide en behoorlijk oncomfortabele nacht werkte de koffie de volgende ochtend als een kickstarter. Het gaf ons de energie om de dag te beginnen, zelfs met weersomstandigheden waarin we normaal gesproken helemaal niet zouden willen rijden: net boven 0°C, regen en mist.
Verdwaald zijn betekende in dit geval niet eenzaam zijn.
We volgden de beproefde strategie: het kompas naar het noorden volgen en bij elk kruispunt snel je stem voor links of rechts roepen. Het weer verslechterde en tijdens de lange klim naar Kandel kregen we enkele zware buien over ons heen. IJskoud en drijfnat begonnen we aan de afdaling, nadat we genoten hadden van het prachtige uitzicht en de eerste zonnestralen na uren van regen.
Momenten van mentaal aan de grond zitten, gevolgd door vlagen van emoties, werden gedeeld. Dit gaf ons vertrouwen en maakte het irrelevant hoe we er fysiek aan toe waren. Verdwaald zijn betekende in dit geval niet eenzaam zijn.
Omdat de vooruitzichten voor de nacht niet beter waren, besloten we onszelf wat te troosten door in een klein hotel te slapen. Een warme douche, een goede maaltijd en een knus bed hielpen om onze batterijen weer op te laden voor de volgende dag.
Vol goede moed begonnen we aan onze rit, vergezeld van een paar zeldzame zonnestralen. Er hing een speciale sfeer, een combinatie van bomen bedekt met laaghangende wolken, dampend asfalt en een blauwe, zonnige hemel. Dit zijn magische momenten waarop je alleen maar kunt hopen, en die je onmogelijk kunt plannen.
Toen we aan deze dag begonnen, spraken we af dat we in de vroege avond thuis zouden zijn bij onze gezinnen.
Omdat dit alweer onze laatste dag was, besloten we om 's middags op de GPS naar het dichtstbijzijnde treinstation te rijden.
Tevreden, moe en misschien een beetje stinkend genoten we van de treinreis naar huis. Er was geen spijt (behalve voor Patrick die twee GoPro's verloor), geen verdriet over gemiste kansen en geen "wat als" van beklimmingen of routes die we niet genomen hadden. We waren blij met ons avontuur, en met de aanwijzingen die ons kompas ons had gegeven.
Deze rit heeft onze mentaliteit veranderd, het heeft ons geleerd dat kleine acties soms belangrijk zijn. Er is niet veel voor nodig om je normale comfortzone te verlaten. Je hebt alleen je vrienden en een fiets nodig. Wat je niet nodig hebt, is een plan!
Uiteindelijk zijn we geslaagd door niet te slagen. We zijn niet op tijd thuis gekomen. Toch hebben we het gevoel dat we meer geleerd hebben van deze rit dan van enige andere, vorig jaar.
Uiteindelijk zijn we geslaagd door niet te slagen. We zijn niet op tijd thuis gekomen. Toch hebben we het gevoel dat we meer geleerd hebben van deze rit dan van enige andere van vorig jaar.
Soms moet je jezelf verliezen.
Maak je geen zorgen, je komt wel terug.
PATRICK:
"Fietsen is een gecomprimeerde versie van het leven. Soms zijn we bang voor het onbekende, dus maken we plannen, stellen we doelen en denken we aan volgende stappen. Stiekem bewonderen we mensen die dit allemaal loslaten. Er zijn altijd te veel goede redenen waarom we vasthouden aan de bekende en beproefde paden, maar nu heb ik ook een reden gevonden om dat niet te doen. Dat was het grootste inzicht dat ik tijdens deze trip had"